homoEDUpl's channel
httpwwwhomoseksualizmedupl fan page

Załączamy usunięty z wikipedii artykuł.

Kulisy usunię­cia homosek­su­al­izmu z klasy­fikacji DSM - decyzje Zarządu i członków Amerykańskiego Towarzystwa Psy­chi­a­trycznego o wykreśle­niu homosek­su­al­izmu z klasy­fikacji zaburzeń psy­chicznych przez głosowanie, poprzedz­iły inten­sy­wne dzi­ała­nia lob­bin­gowe akty­wistów gejows­kich oraz debaty poli­ty­czne, które prze­toczyły się przez samo Towarzystwo, orga­ni­za­cje homosek­su­alne i media [1][2]. Atmos­fera farsy nadała temu wydarze­niu leg­en­darny sta­tus [2]. Homosek­su­al­izm został sklasy­fikowany jako socjopaty­czne zaburze­nie osobowości w pier­wszym wyda­niu DSM, które ukazało się w 1952 roku. W klasy­fikacji DSM-II, opub­likowanej w 1968 roku, określono go jako dewiację seksualną.

Preludium wydarzeń:

W 1969 roku doszło do zamieszek w Stonewall. Les­bi­jskie akty­wistki i dzi­ałacze gejowscy uznali, że teorie psy­chi­a­tryczne są główną przy­czyną piętna społecznego, którego doświad­czają [3].

Prze­bieg wydarzeń:

1970-1971

Homosek­su­alni akty­wiści postanow­ili użyć tech­nik społecznego protestu w celu zmi­any diag­nozy [1]. W 1970 i 1971 roku doprowadzili do zakłóce­nia prze­biegu dorocznych spotkań Amerykańskiego Towarzystwa Psy­chi­a­trycznego [3].

Na spotka­niu w San Fran­cisco w 1970 roku, jeden z psy­chi­a­trów został przez nich nazwany 'matko­je­bcą', innego porów­nali do nazisty, a psy­chi­a­trię określili jako narzędzie tor­tur i opresji [4]. Rozg­niewani dzi­ałacze chwytali za mikro­fony i głosili: "Przes­tań­cie mówić o nas i zaczni­j­cie roz­maw­iać z nami" [5]. Zapanował chaos. Więk­szość psy­chi­a­trów opuś­ciło spotkanie. [4].

W końcu postanowiono zaprosić dzi­ałaczy homosek­su­al­nych na zjazd psy­chi­a­trów, który miał się odbyć w Waszyn­g­tonie w 1971 roku. Mimo zaproszenia, gejowscy akty­wiści postanow­ili kole­jny raz wstrząs­nąć psy­chi­a­trią. Frank Kameny wraz z innymi akty­wis­tami w szczegółach zaplanowali atak. Doszło do niego w maju 1971 roku. Dzi­ałacze gejowscy wtargnęli na kon­went. Kameny zabrał mikro­fon i wygłosił swoją deklarację: "Psy­chi­a­tria jest wcielonym wro­giem. Psy­chi­a­tria wypowiedzi­ała bezwzględną wojnę w celu naszej ekster­mi­nacji. Może­cie to uznać za deklarację wojny prze­ci­wko wam" [4]. Potem odbyło się ofic­jalne spotkanie, w którym wzięli udział homosek­su­al­iści, w tym Frank Kameny, który tym razem przyjął łagod­niejszą pozę. Panel dyskusyjny nosił nazwę Lifestyles of Non-Patient Homo­sex­u­als. Geje i les­bijki argu­men­towali, że nie potrze­bują ter­apii [4][5]. Istota dyskusji i ton ich wypowiedzi sug­erowały, że każdy kto sprze­ci­wiał się obec­ności homosek­su­al­istów albo zrezyg­nował z uczest­nictwa w pan­elu, albo został zmus­zony do mil­czenia. Tylko jeden psy­chi­a­tra odważył się na ich kry­tykę. Na końcu spotka­nia Frank Kameny i Larry Lit­tle­john poin­for­mowali jed­nego z psy­chi­a­trów, który sym­pa­ty­zował z ruchem gejowskim, że chcą przed­stawić członkom Komitetu Nazewnictwa Amerykańskiego Towarzystwa Psy­chi­a­trycznego swoje żądania odnośnie usunię­cia homosek­su­al­izmu z klasy­fikacji zaburzeń psy­chicznych. Naprędce zostało zor­ga­ni­zowane ich spotkanie z Robertem Cam­bellem, które obiecał, że przekaże ich wiado­mość swoim kole­gom [4].

1972

Od lewej: Bar­bara Git­tings, Frank Kameny i John Fryer jako Dr H Anonymous

W 1972 roku w Dal­las odbył się kon­went Amerykańskiego Towarzystwa Psy­chi­a­trycznego. Pojawił się na nim dzi­ałacz gejowski Frank Kameny, les­bi­jska akty­wistka Bar­bara Git­tings oraz homosek­su­alny psy­chi­a­tra John Fryer, który jako Dr H Anony­mous wys­tąpił w peruce, gumowej masce, za dużym smokingu i z mikro­fonem zniek­sz­tał­ca­ją­cym głos. Zas­zokował on innych lekarzy, mówiąc: "Jestem homosek­su­al­istą. Jestem psy­chi­a­trą" [6][3]. Pod­czas swo­jej prze­mowy stwierdził, że na kon­wen­cie zna­j­duje się ponad setka homosek­su­al­nych psy­chi­a­trów [6] Nato­mi­ast Kameny i Git­tings zor­ga­ni­zowali wys­tawę "Gay, Proud and Healthy" [5][7].

W październiku 1972 roku dzi­ałacze Gay Activist Alliance demon­strowali przed Hotelem Hilton w Nowym Jorku, w którym odby­wał się zjazd członków Asso­ci­a­tion for the Advance­ment of Behav­ior Ther­apy. Niewielkiej grupce udało się wedrzeć do środka. Na miejscu był też Robert Spitzer, członek Komitetu Nazewnictwa Amerykańskiego Towarzystwa Psy­chi­a­trycznego, który postanowił zaprosić akty­wistów, żeby w 1973 wys­tąpili przed Komitetem i na zjeździe Towarzystwa [8]. Zaprosze­nie było rozważane potem przez zarząd Gay Activist Alliance, który postanowił, że o ile wyśle swoich reprezen­tan­tów na dyskusję z psy­chi­a­trami, to jed­nak każdy z nich powinien prezen­tować siebie indy­wid­u­alne. Ron Gold został desyg­nowany na ich szefa [9].

1973?1974

W lutym 1973 roku Komitet Nazewnictwa Amerykańskiego Towarzystwa Psy­chi­a­trycznego spotkał się z komitetem złożonym z sied­miu dzi­ałaczy gejows­kich z Gay Activist Alliance. Z przy­czyn poli­ty­cznych akty­wiści zaprzeczyli, że reprezen­tują orga­ni­za­cję homosek­su­alną. Ich pod­sta­wowym celem było usunię­cie homosek­su­al­izmu z klasy­fikacji DSM. Nie chcieli nato­mi­ast, żeby zmi­ana ori­en­tacji sek­su­al­nej była akcep­towana, nawet jeśli pac­jent by o nią poprosił [10]. Pon­adto ich zami­arem było pozbaw­ie­nie wpływu moral­ności na diag­nos­tykę zachowań sek­su­al­nych. Liczyli na to, że gdy moral­ność nie będzie już grała żadnej roli, to wszys­tkie wari­anty sek­su­al­ności staną się akcep­towane [9[. Jeden z dzi­ałaczy, Ron Gold, chciał odrzuce­nia DSM w całości, ale nie uzyskał popar­cia u innych akty­wistów. Część z nich chci­ała usunię­cia wszys­t­kich zaburzeń sek­su­al­nych, z wyjątkiem ped­ofilii, bo stanow­iła najwięk­szy punkt zapalny. Dzi­ałacze obaw­iali się, że jeśli w tam­tym cza­sie przed­stawią takie żądania może to im przeszkodzić w usunię­ciu homosek­su­al­izmu z klasy­fikacji, więc postanow­ili ograniczyć się do wykreśle­nia tylko jego, z nadzieją, że w przyszłości uda się usunąć wszys­tkie zaburzenia, nazwane potem parafil­iami, z klasy­fikacji [9][10]. Charles Sil­ver­stein, akty­wista gejowski, a z wyk­sz­tałce­nia psy­cholog [9] zaprezen­tował przed Komitetem Nazewnictwa oświad­czenia popier­a­jące usunię­cie homosek­su­al­izmu z DSM, które zostały napisane przez przy­chyl­nych gejom psy­chologów i psy­chi­a­trów oraz cytował bada­nia mające dowodzić nor­mal­ności homosek­su­al­izmu [8].

W maju 1973 roku w Hon­olulu odbyło się spotkanie Amerykańskiego Towarzystwa Psy­chi­a­trycznego, na którym zor­ga­ni­zowano sym­pozjum poświę­cone obec­ności homosek­su­al­izmu w DSM. W dyskusji wzięło udział 6 psy­chi­a­trów - Robert Stoller, Judd Mar­mor, Irv­ing Bieber, Charles Socarides, Richard Green i Robert Spitzer oraz jeden gejowski akty­wista - Ron Gold. Za usunię­ciem homosek­su­al­izmu z klasy­fikacji zaburzeń psy­chicznych opowiedzi­ało się czterech psy­chi­a­trów - Stoller, Mar­mor, Green i Spitzer, a za jego pozostaw­ie­niem w klasy­fikacji dwóch - Bieber i Socarides. Z jed­nej strony prezen­towano bada­nia dowodzące, że homosek­su­al­izm jest akcep­towany w wielu kul­tur­ach, że wys­tępuje u zwierząt, że homosek­su­al­iści nie wykazują innych zaburzeń psy­chicznych, a z drugiej strony bada­nia dowodzące, że homosek­su­al­izm to zaburze­nie. Ron Gold dokonał kry­tyki psy­chi­a­trii, stwierdza­jąc, że jest ona pod­stawą sys­temu opresji wobec osób homosek­su­al­nych, a teorię mówiącą o tym, że homosek­su­al­izm jest chorobą nazwał 'kupą kłamstw'. Robert Spitzer - prze­wod­niczący sym­pozjum, w miejsce homosek­su­al­izmu zapro­ponował nową diag­nozę - zaburze­nie ori­en­tacji sek­su­al­nej, która miała trak­tować homosek­su­al­izm jako zaburze­nie tylko wtedy, gdy dana osoba czuła się z nim źle i chci­ała zmienić swoją ori­en­tację sek­su­alną [11]

W czer­wcu 1973 roku homosek­su­alni ter­apeuci dla homosek­su­al­nych pac­jen­tów otworzyli Insti­tute for Human Iden­tity. Gejowscy psy­chol­o­gowie i pra­cown­icy soc­jalni zaczęli pojaw­iać się w prasie, radiu i telewizji, gdzie deba­towali z psy­chi­a­trami. Reprezen­towali oni ruch społeczny, a media chci­ały to pokazy­wać [9]. Kilka miesięcy później, Komitet Nazewnictwa Amerykańskiego Towarzystwa Psy­chi­a­trycznego, choć podzielony, zagłosował za rekomen­dacją, aby wykreślić homosek­su­al­izm z klasy­fikacji zaburzeń psy­chicznych [12]. Kilka innych komitetów i obradu­ją­cych organów poparło tą decyzję [3].

W grud­niu 1973 roku Zarząd Amerykańskiego Towarzystwa Psy­chi­a­trycznego zagłosował (13 głosów za, 0 sprze­ciw, 2 wstrzy­mu­jące się) za usunię­ciem homosek­su­al­izmu z DSM i zastąpi­e­niem go zaburze­niem ori­en­tacji sek­su­al­nej [12]. Jedna z gazet ogłosiła: "Homosek­su­al­iści zostali błyskaw­icznie uleczeni" [6]. Psy­chi­a­trzy niezad­owoleni z decyzji Zarządu postanow­ili zor­ga­ni­zować ref­er­en­dum wśród członków Towarzystwa [3]. Charles Socarides i Harold Voth napisali list skierowany do innych psy­chi­a­trów, w którym wzy­wali do sprze­ci­wienia się decyzji Zarządu, twierdząc, że Towarzystwo zna­j­duje się pod kon­trolą gejows­kich akty­wistów. W kon­trze do nich, Ron Gold i Robert Spitzer napisali list adresowany do członków Towarzystwa, w którym opowiedzieli się za popar­ciem decyzji Zarządu. Pod ich lis­tem pod­pisało się wielu znaczą­cych psy­chi­a­trów, wlicza­jąc w to samego prze­wod­niczącego Amerykańskiego Towarzystwa Psy­chi­a­trycznego i przyszłych kandy­datów na to stanowisko. List nie zaw­ierał infor­ma­cji, że został opła­cony przez National Gay Task Force, nową orga­ni­za­cję homosek­su­alną założoną przez Rona Golda, Bruce?a Voellera i Jean O'Leary [12].

W kwiet­niu 1974 roku odbyło się ref­er­en­dum, w którym udział wzięło około 10 tys. z około 17 tys. członków Amerykańskiego Towarzystwa Psy­chi­a­trycznego. 58% (5 854) poparło decyzję Zarządu o wykreśle­niu homosek­su­al­izmu z DSM, a 37,8% (3 810) zagłosowało prze­ci­wko [13][14].

Kon­trow­er­sje po usunię­ciu homosek­su­al­izmu z klasy­fikacji DSM:

Przyszłość DSM:

W 2002 roku Richard Green, psy­chi­a­tra, który blisko 30 lat wcześniej argu­men­tował za wykreśle­niem homosek­su­al­izmu z klasy­fikacji zaburzeń psy­chicznych, ujawnił się jako zwolen­nik usunię­cia ped­ofilii z DSM [15], co wzbudz­iło szereg komen­tarzy innych naukow­ców [16].

W 2008 roku Charles Sil­ver­stein, akty­wista gejowski, który był jed­nym z dzi­ałaczy, którzy spotkali się Komitetem Nazewnictwa Amerykańskiego Towarzystwa Psy­chi­a­trycznego w 1973 roku, w liś­cie do redakcji 'Archives of Sex­ual Behav­ior' cele ruchu gejowskiego pod­sumował słowami: "Mija w tej chwili 35 lat od usunię­cia homosek­su­al­izmu z DSM, co było naszym celem krótkoter­mi­nowym. Nasz cel dłu­goter­mi­nowy - usunię­cie z DSM tego, co nazy­wane jest per­w­er­sją sek­su­alną, zaburze­niem sek­su­al­nym czy parafilią, w zależności od wyda­nia, nie został zre­al­i­zowany" [10].

Akty­wiści LGBT dążą też do usunię­cia zaburzenia tożsamości płciowej z DSM, ponieważ uważają, że ta diag­noza jest styg­matyzu­jąca i krzy­wdząca, a jej utrzy­manie może doprowadzić do powrotu homosek­su­al­izmu do klasy­fikacji zaburzeń psy­chicznych. Ale część osób ze środowiska osób trans­gen­derowych obawia się, że usunię­cie zaburzenia tożsamości płciowej z DSM spowoduje, że stracą dostęp do opieki zdrowot­nej [3].

Zdrowie psy­chiczne osób homosek­su­al­nych:

Kilka lat po usunię­ciu homosek­su­al­izmu z klasy­fikacji zaburzeń psy­chicznych, wśród członków Amerykańskiego Towarzystwa Psy­chi­a­trycznego przeprowad­zono badanie anki­etowe, które pokazało, że 69% psy­chi­a­trów uważa homosek­su­al­izm za pato­log­iczną adap­tację, a 73% z nich uznaje homosek­su­al­istów za mniej szczęśli­wych od het­erosek­su­al­istów. Wyniki opub­likowało 'Med­ical Aspects of Human Sex­u­al­ity' [17].

Jed­nym z istot­nych argu­men­tów za wykreśle­niem homosek­su­al­izmu z klasy­fikacji zaburzeń psy­chicznych było przed­staw­ie­nie empirycznych danych, że homosek­su­al­izm nie ma związku z psy­chopa­tologią [18], ale współczesne bada­nia epi­demi­o­log­iczne wykazały, że geje i les­bijki oraz osoby bisek­su­alne częś­ciej zapadają na zaburzenia psy­chiczne niż osoby het­erosek­su­alne [18][19][20][21]. Przy­czyny ich prob­lemów psy­chicznych są niez­nane. Praw­dopodob­nie to społeczna wro­gość, styg­matyza­cja i dyskrymi­nacja są co najm­niej w części przy­czyną tych prob­lemów [21]. Bada­nia, w których kon­trolowano poziom dyskrymi­nacji czy uprzedzeń oraz bada­nia przeprowad­zone w bardzo lib­er­al­nych społecznie państ­wach wykazały, że nie można tłu­maczyć częst­szej zapadal­ności na zaburzenia psy­chiczne osób nieheterosek­su­al­nych wyłącznie uprzedze­niem i dyskrymi­nacją, inne czyn­niki też muszą grać rolę [22][23].

Michael Bai­ley, psy­cholog z North­west­ern Uni­ver­sity, na łamach 'Archives of Gen­eral Psy­chi­a­try' postawił 4 hipotezy mające wyjaś­niać prob­lemy psy­chiczne osób homosek­su­al­nych. Pier­wsza wyjaś­nia to opresją społeczną, która wpływa na ich zdrowie. Druga hipoteza mówi, że homosek­su­al­izm to odstępstwo od nor­mal­nego roz­woju pow­iązane z innymi dewiac­jami, które mogą prowadzić do chorób psy­chicznych. Oznacza­łoby to, że homosek­su­al­izm może być błę­dem roz­wo­jowym. Trze­cia hipoteza zakłada, że przy­czyną jest niety­powość płciowa homosek­su­al­istów. A czwarta mówi, że winny jest odmi­enny styl życia osób homosek­su­al­nych. Psy­cholog stwierdził, że w związku z tym, że homosek­su­al­izm wiąże się z psy­chopa­tologią, to lekarze, którzy sprze­ci­wiali się usunię­ciu homosek­su­al­izmu z DSM będą czuć, że mieli słuszność [19].

Przyp­isy

  1. Schacht TE. DSM-III and the Pol­i­tics of Truth. "Amer­i­can Psy­chol­o­gist". 40 (5), s. 513?26, 1985.doi:10.1037/0003-066X.40.5.513. PMID 4014853.
  2. Porter R. Bring­ing order to men­tal dis­or­ders. "Nature". 389, s. 805?6, 1997. doi:10.1038/39779.
  3. Drescher J. Queer Diag­noses: Par­al­lels and Con­trasts in the His­tory of Homo­sex­u­al­ity, Gen­der Vari­ance, and the Diag­nos­tic and Sta­tis­ti­cal Man­ual. "Archives of Sex­ual Behav­ior". 39 (2), s. 427?60, 2010. doi:10.1007/s10508-009 9531-5. PMID 19838785. [dostęp 2012-06-06].
  4. Ronald Bayer: Homo­sex­u­al­ity and Amer­i­can Psy­chi­a­try: The Pol­i­tics of Diag­no­sis. Prince­ton: Prince­ton Uni­ver­sity Press, 1987, s. 102?7. ISBN 0?691-02837?0.
  5. Git­tings B. Show and Tell. "Jour­nal of Gay & Les­bian Men­tal Health". 12 (3), s. 289?95, 2008.doi:10.1080/19359700802111742.
  6. Lenzer J. John Fryer. "BMJ". 326 (7390), s. 662, 2003. doi:10.1136/bmj.326.7390.662.PMC:1125557.
  7. Kameny F. How It All Started. "Jour­nal of Gay & Les­bian Men­tal Health". 13 (2), s. 76?81, 2009.doi:10.1080/19359700902735671.
  8. Ronald Bayer: Homo­sex­u­al­ity and Amer­i­can Psy­chi­a­try: The Pol­i­tics of Diag­no­sis. Prince­ton: Prince­ton Uni­ver­sity Press, 1987, s. 115?20. ISBN 0?691-02837?0.
  9. Sil­ver­stein C. Wear­ing Two Hats: The Psy­chol­o­gist as Activist and Ther­a­pist. "Jour­nal of Gay & Les­bian Psy­chother­apy. 11 (3?4), s. 9?35, 2007. doi:10.1300/J236v11n03_02.
  10. Sil­ver­stein C. The Impli­ca­tions of Remov­ing Homo­sex­u­al­ity from the DSM as a Men­tal Dis­or­der [Let­ter to the Edi­tor]. "Archives of Sex­ual Behav­ior". 38 (2), s. 161?3, 2009 [Epub 2008].doi:10.1007/s10508-008 9442-x. PMID 19002408.
  11. Stoller et al. A Sym­po­sium: Should Homo­sex­u­al­ity Be in the APA Nomen­cla­ture?. "The Amer­i­can Jour­nal of Psy­chi­a­try". 130 (11), s. 1207?16, 1973. PMID 4784866. [dostęp 2012-06-06].
  12. Sil­ver­stein C. Are You Say­ing Homo­sex­u­al­ity Is Nor­mal?. "Jour­nal of Gay & Les­bian Men­tal Health". 12 (3), s. 277?87, 2008. doi:10.1080/19359700802111635.
  13. Charles W. Socarides: Homo­sex­u­al­ity: A Free­dom Too Far. Phoenix: Adam Mar­grave Books, 1995, s. 176. ISBN 0?9646642-5?9.
  14. Ronald Bayer: Hugo Tris­tram Engel­hardt, Arthur L. Caplan (red.): Sci­en­tific con­tro­ver­sies: Case stud­ies in the res­o­lu­tion and clo­sure of dis­putes in sci­ence and tech­nol­ogy. Cam­bridge: Cam­bridge Uni­ver­sity Press, 1987, s. 394?5. ISBN 0?521-25565.
  15. Green R. Is Pedophilia a Men­tal Dis­or­der?. "Archives of Sex­ual Behav­ior". 31 (6), s. 467?71, 2002.doi:10.1023/A:1020699013309. PMID 12462476. [dostęp 2012-06-06].
  16. Peer Com­men­taries on Green (2002) and Schmidt (2002). "Archives of Sex­ual Behav­ior". 31 (6), s. 479?503, 2002. doi:10.1023/A:1020603214218.
  17. Sexes: Sick Again?. Time, 1978-02-20. [dostęp 2012-06-07].
  18. Zucker KJ. Peer Com­men­taries on Green (2002) and Schmidt (2002): Asso­ci­ated Fea­tures Are Irrel­e­vant in Decid­ing Whether or Not Pedophilia Is a Men­tal Dis­or­der. "Archives of Sex­ual Behav­ior". 31 (6), s. 500?1, 2002. doi:10.1023/A:1020603214218.
  19. Bai­ley JM. Homo­sex­u­al­ity and men­tal ill­ness. "Archives of Gen­eral Psy­chi­a­try". 56 (10), s. 883?4, 1999. PMID 10530627.
  20. Meyer IH. Prej­u­dice, social stress, and men­tal health in les­bian, gay, and bisex­ual pop­u­la­tions: Con­cep­tual issues and research evi­dence. ?Psy­cho­log­i­cal Bul­letin?. 129 (5), s. 674?97, 2003.doi:10.1037/0033?2909.129.5.674. PMID 12956539.
  21. King et al. A sys­tem­atic review of men­tal dis­or­der, sui­cide, and delib­er­ate self harm in les­bian, gay and bisex­ual peo­ple. "BMC Psy­chi­a­try". 18, s. 70, 2008. doi:10.1186/1471-244X-8?70. PMID 18706118.
  22. Zietsch et al. Sex­ual Ori­en­ta­tion and Psy­chi­atric Vul­ner­a­bil­ity: A Twin Study of Neu­roti­cism and Psy­choti­cism. "Archives of Sex­ual Behav­ior". 40 (1), s. 133?42, 2011. doi:10.1007/s10508-009 9508-4.PMID 19588238.
  23. Zietsch et al. Do shared eti­o­log­i­cal fac­tors con­tribute to the rela­tion­ship between sex­ual ori­en­ta­tion and depres­sion?. "Psy­cho­log­i­cal Med­i­cine". 42 (3), s. 521?32, 2012. doi:10.1017/S0033291711001577. PMID 21867592.

 

terapia homoseksualizmu

Publicysta Robert Scheer pisał: "Homoseksualizm w przeważającej liczbie przypadków jest stanem wrodzonym, a nie wybranym i dlatego musi być honorowana jako część naturalnego porządku."

Czytaj więcej: A jeśli bycie gejem jest naturalne? Natura i moralność.