homoEDUpl's channel
httpwwwhomoseksualizmedupl fan page

Jak pomóc homoseksualnemu dziecku

Akceptujmy homoseksualistów

Jak rozmawiać, by Twoje dziecko Cię wysłuchało? Jak słuchać, by chciało z Tobą rozmawiać? Jak rozmowa może wam wszystkim pomóc?

Podstawową umiejętnością w tej sytuacji jest zdolność konstruktywnego słuchania. Wbrew pozorom to zadanie wymagające dużej uwagi, opanowania i cierpliwości. Z drugiej strony - przy odrobinie uważności i dobrej woli każdy człowiek jest w stanie nauczyć się słuchania w konstruktywny sposób. Poniżej - kilka najważniejszych wskazówek.

I. Jeśli Twoje dziecko oskarża Cię i twierdzi, że to wszystko Twoja wina, zapytaj, dlaczego odczuwa to w ten sposób.

1) Zapewnij, że Twoim zamiarem nie jest przesłuchiwanie go, czy konfrontacja, ale że jesteś żywo zainteresowany, skąd wzięło się takie odczucie. Być może Twoje dziecko powie Ci, że byłeś zbyt natrętny, że czuło się poniżone, zastraszane. A może na odwrót, że czuło się odepchnięte, porzucone, niekochane, nieakceptowane. Byłoby dobrze, gdyby potrafiło podać konkretne przykłady Twoich zachowań, które odebrało w ten sposób.

2) Przyjmij tę opowieść, wysłuchaj do końca, nie przerywaj. Przecież jako rodzic sam z pewnością jesteś świadomy swoich zaniedbań czy błędów.

3) Spokojnie wyjaśnij powody, dla których zachowywałeś się w określony sposób. Nie chodzi o usprawiedliwianie się, lecz raczej o szczere zwierzenie. Też jesteś człowiekiem, nie jakimś sztucznie wykreowanym superrodzicem.

4) Zapewnij dziecko, że zawsze chciałeś jego dobra, nawet jeśli okazywałeś to w niewłaściwy sposób. Pamiętaj, że nie chodzi o przekonanie dziecka o czymkolwiek. Wyznanie takie jest dla niego ważne, jednak nie spodziewaj się specjalnej wylewności i wdzięczności. Dziecko będzie potrzebowało czasu na przetrawienie tego, co mu powiedziałeś. Może też potrzebować wsparcia terapeuty, by być w stanie zaakceptować Twoje słowa.

II. Konstruktywnie przyjmuj krytykę.

1) Ucz się z niej. Pamiętaj, że w relacjach międzyludzkich bardzo trudno o obiektywizm. Dziecko mogło poczuć się zranione dlatego, że źle odebrało Twoje intencje. Każdy patrzy na problem ze swojego punktu widzenia i różnice w postrzeganiu są nieuniknione. Tak funkcjonuje człowiek. Coś, co Tobie mogło się np. wydawać uzasadnioną karą za złe zachowanie, dziecko mogło odczuwać jako odrzucenie i zemstę. Oto przykład różnic perspektywy:

Opis sytuacji: Syn przychodzi do domu ze szkoły w złym nastroju. Tata na ten widok zamyka się w swoim pokoju. Perspektywa ojca: Widzę, że jest w złym nastroju. Z doświadczenia wiem, że wypytywany o przyczyny zwykle wybucha, obraża się i wychodzi z domu, nie wiadomo dokąd, wracając po kilku godzinach. Lepiej dam mu czas, by ochłonął. Perspektywa syna: Jak zwykle nie obchodzi go, jak się czuję. Mógłbym przyjść z podbitym okiem, a on by nawet nie zapytał, co się stało. A jak już pyta, to robi to w formie przesłuchania. Co za wredny, zimny drań.

Właśnie z powodu bardzo subiektywnej interpretacji tego, co się dzieje między Tobą a dzieckiem, naucz się nie odbierać personalnie krytyki. Czasem jest tak, że dziecko ma rację, czasem jest tak, że Ty masz rację, czasem nie da się tego obiektywnie rozstrzygnąć.

2) Dlatego najlepiej słysząc krytykę pod swoim adresem powiedzieć sobie: "OK, to jedno z możliwych spojrzeń na problem, jakie są inne?".

3) Następne pytania to: "Niezależnie od tego, kto ma rację, czego nauczyło mnie to doświadczenie? Co mogę zrobić, by zapobiec takiemu spostrzeganiu moich zachowań przez dziecko w przyszłości?".

4) Ważne jest, byście zgodzili się, że możecie się nie zgadzać. To znaczy, byście ustalili, że każdy ma prawo do własnej perspektywy: "Ja widzę to w ten sposób, ty w inny. Mamy prawo do różnicy zdań." Jeśli pojawią się punkty w których się całkowicie nie zgadzacie, zakończcie dyskusję słowami: "Ja mam taką opinię na ten temat, ty masz inną. W porządku, masz do tego prawo". Nie próbuj na siłę zmienić zdania dziecka, czy też przekonywać. To nic nie da, a raczej grozi przeistoczeniem się w agresywną pyskówkę.

5) Bądź na tyle silny, by powiedzieć "przepraszam" i poprosić o wybaczenie, niezależnie od tego, czy twoja wina jest prawdziwa, czy urojona.

III. Wspieraj.

Bądź gotów wysłuchać przemyśleń dziecka i jego uczuć. Bądź przygotowany na to, że może nie chcieć nic mówić. Może woli rozmawiać z ludźmi z grupy wsparcia lub z terapeutą. Sam także poszukaj grupy wsparcia dla rodziców dzieci o homoseksualnych skłonnościach. Tu znajdziesz przydatne kontakty.

Możesz polecić swojemu dziecku lekturę naszej strony zwłaszcza działu przeznaczonego właśnie dla nastolatków.

Jeśli dziecko źle się czuje ze swoimi skłonnościami, pomożesz mu, znajdując kompetentnego psychoterapeutę. Pomogą Ci w tym grupy wsparcia.

pomocne lektury

Dziecko a skłonności homoseksualne

Profesjonalna i przystępna pomoc dla rodziców, których dzieci cierpią na zaburzenie tożsamości płciowej.

Czytaj więcej