terapia
Zalecenie 10: Zachęcamy klinicystów by dokonywali stosownych wysiłków w celu zapoznania się z osiągnięciami medycyny, psychologii, oraz możliwościami duchowymi i religijnymi, które mogą być wsparciem dla klientów poszukujących zmiany.
Niechciane skłonności i zachowania homoseksualne często współwystępują z formalnie diagnozowalnymi lub w inny sposób ewidentnymi trudnościami medycznymi, psychologicznymi, behawioralnymi i relacyjnymi (por. Zalecenie 7). Klinicyści winni więc podjąć sensowny wysiłek, aby zapoznać się z istotnymi podejściami terapeutycznymi stosowanymi w stosownych obszarach trudności.
Zalecenie 5: Zachęcamy klinicystów, by na samym początku terapii przekazali klientom rzetelne informacje o procesie zmiany oraz interwencjach terapeutycznych, w stopniu wystarczającym do wyrażenia świadomej zgody na terapię.
Klinicyści wszystkich profesji zajmujących się zdrowiem psychicznym zapewniają klientom wyrażenie poinformowanej, świadomej zgody na początku terapii (np. Amerykańskie Towarzystwo Psychologiczne, 2002, Standardy Etyczne 3.10 i 10.01; Amerykańskie Towarzystwo Terapii Małżeństw i Rodziny 2001, Standard Etyczny 1.2; Narodowe Stowarzyszenie Pracowników Socjalnych, 2000). Etycznie rzecz biorąc ci, którzy służą klientom zmagającym się z niechcianymi skłonnościami i zachowaniami seksualnymi ? bądź jakimikolwiek kwestiami psychologicznymi, behawioralnymi czy relacyjnymi - oferują właściwą informację zarówno o procesie zmiany jak i o rodzajach i prawdopodobieństwie wystąpienia możliwych zmian.
Zalecenie 1. Zachęcamy klinicystów, by uznali złożoność oraz ograniczenia w wiedzy na temat etiologii pociągu do własnej płci.
Standardowa opinia panująca wśród behawiorystów głosi, że przyczyny ludzkiego zachowania są wieloczynnikowe (Rutter, 2006). Panuje także ogólna zgoda, że etiologia homoseksualizmu jest wieloczynnikowa (np. Gallagher, McFalls, & Vreeland, 1993; Otis & Skinner, 2004), ponieważ istnieją powody, sprawiające, że niektóre osoby postrzegają pociąg do własnej płci i zachowania z nim związane jako niechciane (por. Zalecenie 3).
Czytaj więcej: Zalecenia terapeutyczne cz 1: Postawy wobec klientów poszukujących zmiany
Wstęp
Interwencja kliniczna w przypadku osób pragnących zmienić swoje niechciane skłonności i zachowania homoseksualne jest tematem niezwykle kontrowersyjnym. W środowisku socjopolitycznym, jakie obecnie dominuje w organizacjach zajmujących się zdrowiem psychicznym (Cummings, O'Donahue, & Cummings, 2009; Redding, 2001; Wright & Cummings, 2005), osoby, które poszukują i/ lub doświadczają poprawy funkcjonowania sfery heteroseksualnej z pomocą psychoterapii mogą spotkać się z marginalizacją lub deprecjonowaniem doświadczanej zmiany.
Jednym z powodów tej marginalizacji jest wzrastająca liczba rezolucji, stanowisk i zaleceń, produkowanych przez profesjonalne stowarzyszenia psychologiczne, a odnoszących się do podejść terapeutycznych wobec orientacji seksualnej (np. Amerykańskie Towarzystwo Psychologiczne, 2000, 2009). Dokumenty te zawierają wiele przydatnych informacji, które powinny być znane klinicystom, są jednak ograniczone z powodu braku różnorodnych spojrzeń na zagadnienie (Yarhouse, 2009). Zwłaszcza zaś, często wydają się być sporządzone przez stronnicze gremia, których członkowie nie podzielają celów, wartości czy poglądów wielu klientów, którzy poszukują pomocy w kierunku zmiany niechcianego pociągu do własnej płci i towarzyszących im uczuć, fantazji i zachowań.
Celem tego dokumentu jest dostarczenie zaleceń naukowych i terapeutycznych klinicystom, którzy afirmują prawo klientów do poszukiwania zmiany niechcianych skłonności i zachowań homoseksualnych. Konkretne cele tych zaleceń są dwojakie:
1). rozpowszechniać praktykę zawodową, która daje jak najwięcej pozytywnych wyników i zmniejsza potencjał szkody wyrządzanej klientom szukającym interwencji ukierunkowanej na zmianę niechcianych skłonności i zachowań wobec tej samej płci oraz
2) zapewnić informacje, które korygują stereotypy i błędne charakterystyki interwencji ukierunkowanych na zmianę i tych, którzy tej zmiany poszukują.
Samo prawo klienta do poszukiwania interwencji ukierunkowanej na zmianę jest wciąż kwestionowane w środowiskach zajmujących się zdrowiem psychicznym (Amerykańskie Towarzystwo Psychologiczne, 2009; Kaplan et al., 2009; Yarhouse & Throckmorton, 2001, 2002). W rezultacie Zarząd i Naukowy Komitet Doradczy Narodowego Stowarzyszenia na Rzecz Badania i Terapii Homoseksualizmu (NARTH) uznał, że stworzenie zaleceń dla klinicystów przez klinicystów, którzy uprawiają takie praktyki jest pilnie potrzebne. Aby powstał ten dokument, stworzono grupę roboczą do spraw zaleceń praktyki klinicznej. Wstępny szkic dokumentu został przesłany do recenzji do zarządu NARTH i członków stowarzyszenia prowadzących praktykę zawodową, rozważono wszelkie opinie zwrotne i o ile wnosiły coś do dokumentu, włączono je do ostatecznej wersji zaleceń.
Termin: 'zalecenia' odnosi się do stwierdzeń, które sugerują lub rekomendują klinicystom konkretne zawodowe zachowania, starania i postępowanie. Zalecenia różnią się od standardów tym, że te ostatnie są obowiązkowe i może im towarzyszyć mechanizm egzekwowania. Zalecenia zaś są w zamiarze aspiracyjne i ukierunkowane na ułatwienie trwałego systematycznego rozwoju zawodowego i zapewnienie wysokiego poziomu praktyki zawodowej klinicystów. Ponieważ zalecenia co do prowadzenia praktyki nie są obowiązkowe, wyczerpujące i nie dają się zastosować do każdej sytuacji zawodowej i klinicznej, winny być stosowane, by uzupełnić akceptowane zasady psychoterapii, nie w ich zastępstwie.
Zalecenia nakreślone w tym dokumencie nie mają służyć za standard opieki klinicznej. Zamiast tego mają odzwierciedlać aktualny stan wiedzy w praktyce psychoterapeutycznej z klientami mającymi pociąg do własnej płci, którzy pragną zmniejszyć funkcjonowanie homoseksualne i/ lub zwiększyć funkcjonowanie heteroseksualne. Zalecenia te podzielone są na trzy sekcje: (a) postawy wobec klientów poszukujących zmiany, (b) zalecenia co do terapii oraz c) edukacja.
Zalecenia terapeutyczne cz 1: Postawy wobec klientów poszukujących zmiany
Zalecenia terapeutyczne cz 2: Terapia
Zalecenia terapeutyczne cz 3: Edukacja
Zalecenia terapeutyczne cz 4 - Zastosowania i wnioski/ bibliografia
Na rynku wydawniczym pojawia się pierwsza w Polsce pozycja naukowa dotycząca psychoterapii reparacyjnej mężczyzn o orientacji homoseksualnej. Jej autor, doktor psychologii Joseph Nicolosi, członek Amerykańskiego Towarzystwa Psychologicznego (APA), dyrektor Kliniki Psychologicznej Thomas Aquinas w Encino, w Kalifornii, prezentuje tu własne dwudziestopięcioletnie doświadczenia kliniczne z ponad tysiącem osób z tej populacji. Jest on uważany za pioniera i międzynarodowego eksperta w swej dziedzinie.
Czytaj więcej: Terapia reparacyjna mężczyzn z egodystonicznym homoseksualizmem
Terapia reparatywna koncentruje się zawsze przede wszystkim na uzdrowieniu relacji z ta samą płcią. Psychoterapeuta reparatywny mocno zachęca do tworzenia zdrowych, pozbawionych erotyzmu przyjaźni z mężczyznami. W pewnym momencie jednak niektórzy klienci osiągają gotowość wejścia w relacje intymną z kobietą. Gotowość ta musi być wyrażona przez samego klienta, terapeuta nie może sam do niej zachęcać, tak jak zachęcał do szukania przyjaźni z mężczyznami.
Praca z kobietami doświadczającymi nieakceptowanych skłonności homoseksualnych to jedno z najtrudniejszych wyzwań terapeutycznych.
Jak można autentycznie pomóc osobie o słonnościach homoseksualnych? Co działa, co nie działa, jakie błędy popełniają terapeuci? Jakie błędy popełniają osoby szukające pomocy? Jak uniknąć problemów? Czy terapeuta informujący klienta, iż jedynym sposobem na uzyskanie poczucia szczęścia jest zaakceptowanie swych skłonności homoseksualnych, działa zgodnie z etyką zawodową? Odpowiada dr Joseph Nicolosi
Rada dla tych psychoterapeutów, którzy chcą naprawdę i skutecznie pomagać osobom ze skłonnościami homoseksualnymi.
W ostatnich latach z zadowoleniem dostrzegam coraz większą liczbę absolwentów psychoterapii zainteresowanych pracą z pragnącymi zmiany osobami o skłonnościach homoseksualnych (SSA). Niektórzy z tych młodych ludzi sami zmagali się z tym problemem i chcą teraz pomagać innym.
Psychoterapia dla nastolatka niepewnego swej orientacji seksualnej
Co robisz jako psychoterapeuta, gdy zgłasza się do Ciebie nastolatek mówiąc: "Chyba jestem gejem"? Czy wiesz jak mu pomóc i być pewnym, że nie wyrządziłeś mu krzywdy? Czy wystarczy mu powiedzieć: "Nadal sie rozwijasz, Twoja orientacja nie ukształtowała się jeszcze w pełni, czekaj może się wszystko zmieni."
Czytaj więcej: Terapia nastolatków niepewnych orientacji seksualnej
Jeżeli w swojej pracy spotykasz osoby cierpiące i nieakceptujące swych skłonności homoseksualnych, na pewno stanąłeś przed dylematem - jak im pomóc. PTP idąc za wzorem tendencji światowych wykreśliło homoseksualizm ze spisu chorób. Wielu psychoterapeutów rekomenduje zatem terapię afirmatywną mająca na celu akceptację gejowskiej tożsamości, mimo że dostrzega cierpienie klienta związane z tą rekomendacją. Co możesz zrobić by im naprawdę pomóc?
Czytaj więcej: Jestem terapeutą i nie chcę polecać terapii reparatywnej
Brytyjska komik, aktorka i była lesbijka Jackie Clune opublikowała wspomnienia, w których opisuje, jak emocjonalna pustka jej związku z inną kobietą wykończyła ją psychicznie. Dopiero związek z mężczyzną dał jej stabilizację zamiast 'spędzania życia na ciągłej walce' - jak określiła swą przeszłość Clune.
- Odkąd pamiętam, byłam ateistką - wspomina Brigitte Bedard, niegdyś lesbijka, obecnie 41-letnia dziennikarka i matka sześciorga dzieci. Przemawiała na konferencji Prolife w Quebeku.
Czytaj więcej: Kiedyś lesbijka i ateistka, teraz przykładna żona i matka
Jako kobieta, która osobiście zmagała się ze skłonnościami homoseksualnymi jestem świadoma nieszczęścia, chaosu i cierpienia jakie homoseksualizm może wprowadzić w życie.
Nie musisz być lesbijką tylko dlatego, że pragniesz miłości kobiety, a boisz się intymności z mężczyzną. O swojej historii pisze w liście do 'Odwagi' - Bardzo Szczęśliwa.
Wydawało mi się, że potrzebuję seksualnej miłości kobiety, a potrzebowałam uleczenia zranień. Czy wiesz jak pokochać i być kochaną?
Kompleksy, poczucie, że nie jestem warta miłości, poczucie winy, uzależnienie emocjonalne to moje doświadczenie. A jednak przepełnia mnie nadzieja.
