homoEDUpl's channel
httpwwwhomoseksualizmedupl fan page

możesz pomóc

Zalecenie 10: Zachęcamy klinicystów by dokonywali stosownych wysiłków w celu zapoznania się z osiągnięciami medycyny, psychologii, oraz możliwościami duchowymi i religijnymi, które mogą być wsparciem dla klientów poszukujących zmiany.

Niechciane skłonności i zachowania homoseksualne często współwystępują z formalnie diagnozowalnymi lub w inny sposób ewidentnymi trudnościami medycznymi, psychologicznymi, behawioralnymi i relacyjnymi (por. Zalecenie 7). Klinicyści winni więc podjąć sensowny wysiłek, aby zapoznać się z istotnymi podejściami terapeutycznymi stosowanymi w stosownych obszarach trudności.

 

Ważne, by klinicyści byli na bieżąco z psychologią zdrowia i powiązanymi kwestiami zdrowia behawioralnego i odsyłali klientów do specjalistów, kiedy opieka wykracza poza ich zakres praktyki. Te kwestie zdrowotne zawierają - ale nie są ograniczone do niżej wymienionych - następujące kwestie: jak poprawić ogólne zwyczaje zdrowotne (takie jak dieta, ćwiczenia, odpoczynek i sen); jak używać odpowiednich leków psychotropowych i zrozumieć ich interaktywną efektywność z psychoterapią; sposoby na poprawę zgodności z wytycznymi lekarskimi i określenie, kiedy zalecana jest częściowa i pełna hospitalizacja (Creer, Holroyd, Glasgow, & Smith, 2004; Thase & Jindal, 2004).

Zajmowanie się współwystępującymi u klienta trudnościami medycznymi lub psychiatrycznymi może czasami być ważniejsze, aniżeli pomoc klientom w rozwiązywaniu niechcianych skłonności i zachowań homoseksualnych; opieka psychologiczna może stać się ważnym wsparciem, by uzdolnić klientów do przestrzegania innych zaleceń medycznych. Innym razem leczenie trudności medycznych lub psychiatrycznych może uzdolnić klientów do bardziej efektywnego angażowania się w interwencje psychologiczne i duchowe. Dodatkowe interwencje wspomagające mogą zawierać odwołanie klienta do psychoedukacji (takiej jak doradztwo indywidualne lub grupowe w przypadku naużywania substancji) lub na terapię małżeńską, rodzinną, grupową lub do grupy wsparcia rówieśniczego, gdzie klienci potrzebują skorzystać z relacji terapeutycznych i interakcji grupowej i są w stanie czerpać z nich korzyści. Odsyłanie klientów do innych specjalistów może także pomóc klientom odnieść sukces w radzenu sobie ze współwystępującym wykorzystywaniem seksualnym, nadużywaniem substancji, zaburzeniami żywienia lub innymi zachowaniami kompulsywnymi lub nałogowymi (Lambert & Ogles, 2004).

Rodzice, którzy są zatroskani o dzieci z zaburzeniami tożsamości płciowej lub niechcianymi skłonnościami homoseksualnymi mogą być odesłani na edukację rodziców i terapię rodzinną (Lundy & Rekers, 1995; Rekers, 1995; Zucker & Bradley, 1995). Zachęca się klinicystów, by byli przygotowani na odsyłanie klientów do innych profesjonalistów zajmujących się zdrowiem psychicznym, aby klienci mogli otrzymać podstawową, sekwencyjną, alternatywną, podstawową lub wspomagającą pomoc medyczną lub psychologiczną w odpowiednim czasie.

Co więcej, klinicyści służący klientom, którzy dążą do rozwiązania niechcianych skłonności i zachawań homoseksualnych, winni być także przygotowani, by zaoferować klientom opiekę pastoralną, sprawowaną przez nich samych lub kogoś innego. Przekonania i praktyki religijne lub duchowe, i interakcje społeczne mogą zapewniać motywację i wsparcie dla zmian, których pragnie klient (por. Zalecenie 3 i 4). Klinicyści powinni zatem podjąć rozsądny wysiłek, by ocenić przekonania religijne, wartości moralne i praktyki duchowe swoich klientów i być przygotowanymi, by wesprzeć klientów w eksploatowaniu stosownych zasobów natury duchowej i religijnej, by osiągnęli zamierzone zmiany (Richards & Bergin, 2000).

Klinicyści winni rozsądnie uznawać, że - ogólnie rzecz biorąc - religia może przynosić korzyści zdrowiu psychologicznemu i w relacjach międzyludzkich, że zdrowsze wydają się być ?uwewnętrznione? sposoby okazywania religijności i klienci, którzy są bardziej pobożni wydają się być bardziej skłonni, by "preferować i obdarzać zaufaniem klinicystów o podobnych wierzeniach i wartościach" (Gregory i in., 2008; Richards & Bergin, 2005, s. 307). Podobnie, używanie duchowych lub inspirowanych religijnie środków pomocniczych takich jak modlitwa, przebaczenie, medytacja i grupy dwunastu kroków oparte na zasadach duchowych okazały się efektywne terapeutycznie jako część interwencji klinicznej lub jej wsparcie (Benson, 1996; Enright & Fitzgibbons, 2000; Richards & Bergin, 2004, 2005).

Badania nad klientami z niechcianymi skłonnościami i zachowaniami homoseksualnymi, którzy posługiwali się wsparciem duchowym, aktywnością religijną i doradztwem pastoralnym ? bez względu na to, czy był to dodatek do psychoterapii czy działo się to w oderwaniu od niej ? donoszą o pozytywnych rezultatach (Jones & Yarhouse, 2007).

Nawet jeśli klienci nie zmienili się, jak zamierzali, niektórzy twierdzili, że proces i tak był pomocny. Doniesienia te pojawiały się nawet w badaniach zaprojektowanych tak, by uzyskać raport o niepowodzeniu interwencji, szkodzie lub niezadowoleniu z wysiłków o podłożu religijnym prowadzących do zmiany (Shildo & Schroeder, 2002). W badaniach zaprojektowanych z intencją przekazania raportu o sukcesie lub satysfakcji klientów
z udziału, pojawiało się zdecydowanie więcej przychylnych opinii (Nicolosi i in.., 2000, 2008; Spitzer, 2003). Im bardziej rygorystycznie badanie zostało zaprojektowane, tym bardziej wyraźnie rezultaty pokazywały, że duchowe/ religijne/ pastoralne postawy doradcze same w sobie były w stanie zmniejszyć lub wyeliminować niechciane skłonności i zachowania homoseksualne (Jones & Yarhouse, 2007; Yarhouse, Burkett, & Kreeft, 2002).

Zalecenie 11: Zachęcamy klinicystów, by poszerzali swoją wiedzę i znajomość literatury ważnej dla klientów poszukujących zmiany, aby kontynuowali edukację, szkolenia, superwizje i konsultacje, dzięki którym udoskonalą swą pracę kliniczną w tym obszarze.

Literatura dotycząca homoseksualizmu jest na pierwszy rzut oka dziedziną nauki jak każda inna, choć może być postrzegana jako taka, w której nieco więcej się dzieje, ponieważ niemal codziennie przybywa nowych prac. Ten punkt widzenia jest jednak zwodniczy: pociąg do własnej płci nie jest wyizolowaną jednostką kliniczną. Pojawia się z nią bardzo szerokie zróżnicowanie uwarunkowań (zaburzeń), zatem terapeuci muszą posiadać znaczną wiedzę na ich temat ? lub przynajmniej być w stanie bez trudu je rozpoznać i skierować klientów do innych specjalistów, jeżeli to konieczne (por. Zalecenie 7). To znacząco zwiększa odpowiedzialność klinicystów, by byli na bieżąco z literaturą przedmiotu.

Badania zasadniczo ukazują, że ludzie zgłaszający skłonności i zachowania homoseksualne (studia dotyczą głównie mężczyzn) cechują się znacznie wyższym występowaniem patologii niż populacja generalna. Spójność tych odkryć równoważy do pewnego stopnia ograniczenia metodologiczne. Różnice w częstości występowania zostały zgłoszone/ mogą być wywnioskowane w kilku obszarach: samobójczego ryzyka podczas seksu bez zabezpieczenia (van Kesteren, Hospers, & Kok, 2007); przemocy (Coxell, King, Mezey, & Gordon, 1999; Owen & Burke, 2004); zachowań antyspołecznych (Fergusson i in., 1999); nadużywania substancji (Rhodes, McCoy, Wilkin, & Wolfson, 2009; Sandfort i in., 2001; Trocki i in., 2009); zachowań samobójczych (de Graaf i in., 2006; King i in., 2008); większej liczby partnerów seksualnych (Laumann i in., 1994; Mercer i in., 2009; Rhodes i in., 2009); dewiacji seksualnych lub tak zwanym fistingu (Crosby & Mettey, 2004); uprawianiu płatnego seksu (Schrimshaw i in., 2006); uzależnieniu od seksu (Dodge, Reece, Cole, & Sandfort, 2004; Parsons i in., 2008; Satinsky i in., 2008); zaburzeń osobowości (Zubenko, George, Soloff, & Schulz, 1987); i psychopatologii (Sandfort i in., 2001). Trudno znaleźć grupę o podobnej liczebności w społeczeństwie z tak intensywną i zróżnicowaną współwystępującą patologią.

Można przyjąć, że wiele z tych cech występuje z około trzykrotnie większą częstością niż w populacji generalnej, czasami dużo częściej. Przegląd jakiejkolwiek medycznej bazy danych pokazuje, że nadal istnieje dużo więcej artykułów - generalnie dziesięć razy więcej - dotyczących stanów chorobowych współwystępujących z homoseksualizmem niż artykułów ograniczonych do samego homoseksualizmu. Nie wystarczy zatem czytać o samym homoseksualizmie, lecz ważne jest, by czytać dużo więcej powiązanych artykułów i skorzystać z wiedzy, jaką dostarczają te materiały.

Odwołania do HIV są częste w literaturze i jest dość prawdopodobne, że ta dolegliwość będzie współwystępować z zachowaniami związanymi z tą samą płcią. Nawet jeżeli zakażenie HIV jest pod kontrolą, występowanie rozmaitych nowotworów u pacjentów z AIDS jest około dwadzieścia razy częstsze niż w populacji ogólnej (Galceran i in., 2007). Terapeuta może także spotkać się z klientami, którzy mają tego typu potrzeby medyczne i będzie musiał zająć się stosownymi kwestiami terapeutycznymi.

Interwencja psychoterapeutyczna w kierunku niechcianej skłonności i zachowań homoseksualnych jest kontrowersyjna na sposób, który w dzisiejszych czasach rzadko doświadczany jest w przypadku innych stanów chorobowych. W rezultacie klinicyści stają wobec ryzyka nieoczekiwanych konsekwencji prawnych (Hermann & Herlihy, 2006), zajmują się bardziej złożoną terapią i wykazują wyższą niż przeciętna potrzebę pozostawania na bieżąco z badaniami ze swojej dziedziny. Muszą też być świadomi ostatnich implikacji badawczych i dobrych praktyk.

Ten rodzaj interwencji jest także wyjątkowo złożony. Klinicyści muszą zrozumieć konsekwencje, jakie dla psychiki klienta ma towarzyszący stan chorobowy lub doświadczanie silnego odrzucenia z powodu postaw wobec homoseksualizmu.

Odmiany doradztwa zorientowanego na zmianę są liczne i nie istnieje konsensus co do najlepszego podejścia. Wymaga to, by klinicyści byli świadomi innych strategii interwencyjnych i podejścia teoretycznego oraz by byli gotowi przyjąć pożyteczne wglądy i techniki, z sukcesem stosowane w przeszłości (por. Zalecenie 6). Oprócz tego istnieje znacząca różnorodność doświadczeń wśród klientów (Otis & Skinner, 2004), co wymaga większej biegłości w reagowaniu ze strony klinicysty i większej znajomości literatury badawczej.

Duża część literatury dotyczącej homoseksualizmu zagrożona jest nieistotnością, ponieważ powiązana jest
z aspektami politycznymi tego tematu. Przypomnienie o znaczącej literaturze obejmuje wiele rozległych dziedzin nauki, w tym genetykę, fizjologię, socjologię, antropologię miasta i psychoterapię. Z tego powodu klinicyści muszą starać się zlokalizować istotny materiał w niesłychanie zróżnicowanych dziedzinach nauki. Klinicyści muszą też być przygotowani na fakt, że klienci często czytają ten sam materiał i chcą o nim dyskutować. Prawdopodobnie warto, by klienci korzystali z serwisu internetowego ? takiego jak PubMed ? który będzie ich powiadamiał, kiedy istotny nowy materiał zostanie opublikowany.

Wydarzenia skupione na tych tematach takie jak seminaria i konferencje są dużo ważniejsze niż zwykle, ponieważ interwencje zorientowane na zmianę niechcianych skłonności i zachowań homoseksualnych nie są tak szeroko znane i praktykowane jak poradnictwo w innych dolegliwościach; w rezultacie ważniejsza staje się tu konsultacja kolegialna. Wreszcie, oczywistą rzeczą jest, że klinicyści muszą starać się pozostawać na bieżąco
z ogólnie pojętymi dyscyplinami psychologicznymi, z towarzyszącą im potrzebą ciągłej edukacji.

Zalecenia praktyki klinicznej w leczeniu niechcianych skłonności i zachowań homoseksualnych

Zalecenia terapeutyczne cz 1: Postawy wobec klientów poszukujących zmiany

Zalecenia terapeutyczne cz 2: Terapia

Zalecenia terapeutyczne cz 4 - Zastosowania i wnioski/ bibliografia